 |
| Bruno Gröning en Josette Dufossé |
Klik hier voor het eerste deel.
Deze uitspraak gaf mij te denken, in de eerste plaats omdat ik zelf kon vaststellen dat wat hij in het kort verteld had op waarheid berustte, want ik had zelf het meedogenloze optreden van de Enderlins meegemaakt. Zo hebben de Enderlins ons nog 10 DM extra gevraagd, toen mijn vriendin en ik, na al een betaalde officiële ontmoeting met Bruno Gröning, nog privé met hem wilden spreken, hoewel ik de heer Enderlin al gezegd had dat we geen Duits geld meer handen, want de deviezenbepalingen waren toentertijd zeer streng. Maar de Enderlins waren meedogenloos en wilden ons de deur wijzen als we niet betaalden wat zij verlangden.
Ik sprak er over met Bruno Gröning, die hier niets van wist, want de Enderlins staken al het geld in hun zak. Hij verklaarde dat wij niets hoefden te betalen omdat wij arm waren. Daar werden de Enderlins heel kwaad over. Maar ik moest ook hier vaststellen met welke inhalige mensen mijn man omgeven was en ik kwam steeds meer tot de vaste overtuiging in Bruno Gröning een karaktervolle, oprechte, goedmoedige, behulpzame mens hebben leren kennen, die absoluut een betrouwbare medewerker nodig had. Zijn bescheidenheid en goedhartigheid moedigde mij er ook toe bij een passende gelegenheid met hem over het thema 'vrouwen'te spreken, want ik stelde ook hier vast, dat vrouwen Bruno Gröning naliepen. Hij zei mij dat hij dat wist, maar precies voor dit soort vrouwen geen interesse had, maar dat ook dit probleem opgelost moet worden, omdat hierdoor zijn werk en hijzelf in een slecht daglicht zou kunnen komen te staan.
Al deze bevindingen en de kennis van de gevaren waaraan mijn man en zijn werk blootgesteld was maakten zo'n diepe indruk op mij dat ik besloot, nadat mijn vriendin, die meteen een verbetering gemerkt had en al spoedig geen last meer had van haar lever en gal en na drie dagen al zien kon, naar huis gebracht had, naar Bruno Gröning terug te gaan en dat zei ik ook bij mijn vertrek.
Na ongeveer drie weken was ik weer terug in München want ik was vastbesloten om mijn man uit de klauwen van zijn uitbuiters te trekken.
Ook de talloze brieven die voor mijn man bestemd waren werden door de Enderlins geopend en zelfs de geldinhoud werd gestolen en de Enderlins maakten het voor mijn man onmogelijk om de voor hem bestemde post in te kijken. Hoewel mijn man er vaak uitdrukkelijk naar vroeg, antwoordden de Enderlins hem dat alles prima in orde was.
Toentertijd woonde ik in een pension, terwijl mijn man bij de Enderlins woonde. Na twee weken nadat ik was aangekomen, gaf mijn man bij de Enderlins alles op. Wij hadden een woning in Riederau am Ammersee gevonden en zo kon ik wat orde in de zakelijke papieren en brieven van mijn man brengen.
Daar zocht mijn man de journalist Dr. Trampler op die mijn man nog uit de tijd van Rosenheim kende.
De woning in Riederau werd ons echter niet definitief toegezegd en zo trokken wij na drie maanden naar Uffing in een pension bij bekenden en mijn man hield in Gräfelfing in pension Weikerheim een of twee keer per week een voordracht.
Ik kon vaststellen dat mijn man, nadat hij iemand aan zijn zijde had die bij hem bleef en het eerlijk met hem voorhad, nu vrijer werd en niet meer zo gehaast was.
In 1951 werd ik privésecretaresse van mijn man en kreeg ik een duidelijk beeld van alle gebeurtenissen rondom mijn man.
Waar ik me in het bijzonder zorgen over maakte - en ik volgde alles op de voet - dat men geen enkel begrip had voor de hele aard van zijn optreden die heel anders was dan die van natuurgeneeskundigen en artsen en ik brak er mijn hoofd over waar de fout nu lag. Nu weet ik dat de levensweg van mijn man een heel andere is dan die welke de mensen in het leven gaan. Hij zelf had het tot dan niet nodig gevonden om de wereld opheldering te geven over hoe zijn werk is en waaruit het eigenlijk bestaat.
Wordt vervolgd.
