Op 26 december 1958, vier weken voor het heengaan van Bruno
Gröning, bevond zich bij hem thuis een kleine kring van vrienden, Bruno Gröning
zat op zijn stoel en wij praatten met elkaar. Op een zei hij: ‘vrienden, als ik
niet meer onder jullie ben, dan ben ik toch bij jullie, geestelijk gezien.’ Wij
dachten, nu gaat hij naar Amerika omdat wij wisten dat het gelijktijdig lopende
herzieningsproces tot een oordeel over hem zou komen.
Even later zei Bruno Gröning: ‘vrienden, nu vraag ik aan
ieder van jullie, zouden jullie van vandaag op morgen van alles afstand kunnen
doen, zelfs van het leven?’ Ieder van ons ontkende dit en daarop zei hij: ‘ik
kan het.’ Even later zei hij: ‘vrienden, nu moeten jullie een korte tijd zonder
mij werken.’
Toen me met de auto wilden wegrijden ging Bruno voor de auto
staan en maakte voor de radiator drie kruisjes. Later dachten ij dat dit
afscheid een andere reden had; wij vermoedden dat hij nog veel verder van ons
heen zou gaan dan Amerika.
Bruno Gröning zei vaker in zijn voordrachten: ‘heb geen
angst voor de dood, en hij is ook jullie vriend. Mijn mooiste dag in het leven
is als ik uit dit lichaam weg mag.’
Als ik weer eens een grote gemeenheid omtrent Bruno meemaakte
door een smerig krantenartikel, was ik erg bedroefd en zei tegen Bruno: ‘het is
op aarde zo moeilijk te leven, men zou alleen de wens kunnen hebben om er zo
snel mogelijk vanaf te komen.’ Toen keek Bruno mij ernstig aan en zei: “Ik heb
God ook een keer gelasterd toe ik zei ‘Oh God, waarom heb jij mij op deze
verschrikkelijke aarde gestuurd’. Maar wij moeten het goede doen.” Hij nam mijn
hand en sprak: “Anny, niet de moed verliezen, neem een voorbeeld aan mij, ik
moet door zoveel slijk waden en de mensen weer aan God aansluiten. Anders zou
ik ook een gemakkelijker leven hebben, ik zou de rijkste mens kunnen zijn –
maar dan ook de armste!
Op 16 april 1956 was Bruno Gröning bij een voordracht in Bad
Tölz. Meteen in het begin van zijn woorden ging hij op een mijnheer af en zei
het volgende: ‘nee, heb geen angst, u sterft nog niet, ik zal al eerder deze
aarde verlaten.’Deze heer leeft nu nog en Bruno Gröning heeft werkelijk deze
aarde al verlaten.
In het jaar 1954 zei Bruno tegen mij: ‘in dit lichaam ben ik
slechts kort als genezer op deze aarde. Ik kom echter weer, maar dan ben ik
iemand anders.’ Toen ik vroeg: ‘waaraan herkennen wij u dan terug?’, zei hij:
‘laat jullie hart spreken, en let op de tekens!’ Nu wilde ik nog weten, of ik
dat ook nog zou meemaken, maar voordat ik deze vraag hardop zei, ging Bruno
Gröning met zijn hand van de neus naar de kin omlaag, en ik kon er geen woord
uitkrijgen. Voor mij een teken dat het voor mij niet nodig was om het te weten.
Anny Freiin Ebner von Eschenbach
