Hilde Riedinger's herinneringen aan Bruno Gröning (2) Bernadette

Na Bruno Gröning's tweede bezoek aan Karlsruhe, vroegen de gastheren ons om na de voordracht te blijven. De aanleiding van het gesprek was een crucifix, dat een oude vrouw voor Bruno Gröning had gemaakt. Ik zat naast hem en hij stelde mij de vraag: "Wat gaat er in u om als u naar dit crucifix kijkt?

In het begin wist ik niet wat ik moest antwoorden, omdat de opstelling tegenover zulke zaken heel divers kan zijn, maar gaf toen mijn mening, dat Christus een door God gezonden mens was die de opdracht had om de mensen weer naar de orde en naar hun heil te leiden. Toen vertelde ik hem dat ik  de dag daarvoor de Bernadette film gezien had en dat ik het leven van Bernadette zo verklaarde, dat zij vanwege haar gezondheid - ze had een ernstige longziekte - bijzonder bereid en genegen geweest moest zijn om de genezende krachten op te nemen.

Bruno Gröning vroeg me om mijn verhaal te onderbreken omdat hij zelf met ons wilde spreken. We wilden hem niet storen en goed naar hem luisteren. Toen sprak hij tot ons. Zijn woorden, zij het eenvoudig en duidelijk, hadden een impact op ons die moeilijk te beschrijven is. 

Aan het einde van zijn voordracht legde hij zijn handen op zijn gezicht, hij had tranen in zijn ogen. "Wees niet bang voor de dood", zei hij. "Ik ben blij als ik de heerlijkheid van God binnenga." 

Hij vroeg ons om wat wij gehoord hadden samen op papier te zetten. Maar hoewel de voordracht van Bruno Gröning een geweldige ervaring voor ons allemaal betekende, was het niet mogelijk voor ons om het gehoorde op te schrijven. Het was de tweede keer dat ik Bruno Gröning had meegemaakt, op 16 maart 1952.

De volgende ochtend reden we terug naar het gastgezin om Bruno Gröning te zien en hem oprecht te bedanken. Ik had een vreselijke rugpijn en kon mezelf nauwelijks rechtop houden. Het was ongetwijfeld de reactie op de vorige avond.

Bruno Gröning ontmoetten we aan de ontbijttafel. Hij bood me een gekookt ei aan. Ik wilde het eerst niet accepteren omdat ik al ontbeten had. Maar hij tikte het ei op mijn hoofd, dat op de een of andere manier significant leek, en ik at het ei. Het was alsof een onzichtbare hand mijn pijn van mijn rug had weggenomen. Ik begon te huilen van geluk, en Bruno Gröning had ook tranen in zijn ogen. Hij gaf me zijn foto met de opdracht: "Uit dankbaarheid." Op dit moment wist ik niet waarom "uit dankbaarheid", omdat de dankbaarheid alleen bij mij zou  moeten liggen. Later besefte ik dat de dank van Bruno Gröning mijn beschrijving van Bernadette betrof van de vorige avond.

 Toen hij de foto overhandigde, merkte hij op: "Ik heb dit nog niet aan iemand geschreven."

Hilde Riedinger: haar eerste ontmoeting met Bruno Gröning

Hilde en Hermann Riedinger, Bruno Gröning

De eerste keer dat wij Bruno Gröning ontmoetten was in het huis van een vroegere collega van mijn man. De zoon van deze collega, die aan spieratrofie leed, was eerder met zijn moeder naar Bruno Gröning in München geweest en Bruno Gröning had beloofd naar Karlsruhe te komen zodra daar meer hulpzoekenden zouden zijn.

Toen we bij het huis van de collega aankwamen, waren Bruno Gröning en hun zoon aan het wandelen. Bij zijn terugkeer - hij was nog niet binnengekomen - stroomde er een sterke stroom in mijn lichaam, die nog sterker werd toen hij de kamer binnenkwam. 

Eerst bleef hij zwijgend staan, daarna sprak hij kort tot ons. Vervolgens stelde hij mij de eerste vraag:: "Wat merk je aan je lichaam?" Ik vertelde hem over de sterke stroom met de opmerking dat ik de stroom al had gevoeld voordat hij de kamer binnenkwam. 

Zijn antwoord was: "Ik hoef hier niet te zijn." Hij legde een rond stukje aluminiumfolie op mijn hoofd met het verzoek mijn lichaam te observeren wat of er nieuw in was. Ik kreeg hoofdpijn. 

Hij sprak achtereenvolgens met de rest van de aanwezigen en toen kwam hij bij mijn echtgenoot. Op de vraag wat hij in zijn lichaam merkte, antwoordde mijn man als volgt: "Als ik eerlijk ben, niets!" 

Daarop zei Gröning: "Je moet eerlijk zijn, je bent constant bezig met wat jouw vrouw nodig heeft, dat  verstoort de golven." Het was waar, mijn man was erg bezorgd over mij en daarom kon hij zelf niet de kracht opnemen. 

Bij deze eerste ontmoeting waren veel dingen nog steeds een raadsel voor ons, maar dat zou in de loop van de tijd veranderen.