Kerstboodschap

"De mens zou zich erop moeten voorbereiden om niet elk jaar weer aan aardse geschenken te denken,

 maar aan het goddelijke geschenk dat God hem heeft gegeven,

het zo prachtige lichaam. "

Bruno Gröning.

"Al was Christus duizendmaal in Betlehem geboren,

maar niet in het eigen hart,

dan waart gij noch verloren."

Mysticus Angelius Silesius  17e eeuw.

Advent in Tegelen

Advent is wachten.

Wachten en verlangen

Totdat het eindelijk gebeuren gaat

Wat werd voorspeld in profetenzangen:

Wachten tot God het woord vervult in daad.

Onze jaarlijkse adventsbijeenkomst was dit jaar in huize van de groep in Tegelen.

De adventstijd betekent het ons voorbereiden op het feest van de komst van Christus. Het onderwerp van de lezing was wat de geboorte van Christus voor ons betekent en wat onze geboorte betekent. Na de lezing luisterden wij naar een geluidsopname van Bruno Gröning die hij voor kerst had ingesproken.

Het officiële gedeelte werd afgesloten met een live uitvoering van de bekende canon van Pachelbel.

Daarna hebben we gezellig samen gepraat en gegeten met onze vrienden uit andere gemeenschappen.

Ik luisterde zo geboeid dat ik er  pas aan het einde aan dacht om foto's te maken.

Het was een mooie en hartverwarmende bijeenkomst. We hebben heel veel kracht en energie opgedaan.

De organisatie werd hartelijk bedankt voor de verzorgde invulling, de sfeervolle aankleding en het heerlijke buffet.

Deel van het buffet

kerstcadeautje voor de vrienden

Interview met Bruno Gröning over de kerk

"Voor mij is het hoofdzaak dat de mens tot God komt"

Uittreksel uit het boek Die Wunderheilungen des Bruno Gröning van E.A. Schmidt uit 1949.


Ik had al veel over Bruno Gröning gehoord (..) Er was me er veel aan gelegen om deze man, die ongetwijfeld over ongewone krachten moest beschikken, persoonlijk te leren kennen. 


Zo ging ik op een dag in het gezelschap van een jonge journalist naar zijn onderkomen. Pas na drie keer bellen werd de huisdeur geopend. Het was Bruno Gröning zelf, die voor mij stond. Een man met een krachtig, wat gedrongen postuur, nauwelijks 1.70 meter lang, zeer eenvoudig gekleed, zonder jasje, met donkerblauw overhemd en donkerblauwe broek. Een bruingebrand, sterk getekend gezicht, lang natuurlijk golvend haar.  In dit gezicht heeft het lot zijn sporen nagelaten; deze mens moest door alle dalen gegaan zijn. Geen baard gaf hem een zonderling of mystiek voorkomen, waar de kranten over berichtten.

Helder waren zijn ogen op mij gericht. Zij straalden goedheid en diep menselijk begrip uit. Ik had gelijk het gevoel met hem in nauw contact te staan. Zij hele wezen ademde een ongewone, in weldadige rust ingebedde zelfverzekerdheid uit.

Mijn verwachtingen waren hoog gespannen en toch stond ik nu, zoals nog nooit bij een ander ontmoeting het geval geweest was, uitzonderlijk rustig tegenover hem. Hij keek nauwelijks naar mijn jonge begeleider, terwijl hij naar mij, wat ik me nauwelijks kon voorstellen, al zijn hand uitstak. Zo open en helder als zijn wezen was ook zijn handdruk. Een krachtige hand, die de mijne vast omsloot, als waren wij al goede vrienden. Hij scheen van mijn wens om hem te leren kennen en van hem zelf meer te weten te komen, al op de hoogte te zijn en nodigde mij uit in de kamer van zijn gastheer. (Hierna stelde de journalist vragen over het geloof).

"Ik ben weliswaar", zei hij, "in een katholieke familie geboren en daarin ook opgegroeid, maar ik heb nooit een innerlijke relatie met de rituelen van de kerk gevonden, voor mij was het goddelijke het eerste en zal het ook blijven. Ik kijk niet op welke weg of door welke vorm hij tot God komt. Voor mij is de hoofdzaak, dat hij überhaupt tot Hem komt. Ik vraag ook helemaal niet tot welk ras of land iemand hoort, want, zo zegt altijd mijn ingeving, alle mensen zijn kinderen van God, en wanneer ik nu de bijzondere opdracht heb om de lijdende mensen de ziekte af te nemen en hun de gezondheid te schenken zo mag ik geen verschil maken en nooit vragen waar zij vandaan komen."