Hij wist van zijn stervensuur af

Op 26 december 1958, vier weken voor het heengaan van Bruno Gröning, bevond zich bij hem thuis een kleine kring van vrienden, Bruno Gröning zat op zijn stoel en wij praatten met elkaar. Op een zei hij: ‘vrienden, als ik niet meer onder jullie ben, dan ben ik toch bij jullie, geestelijk gezien.’ Wij dachten, nu gaat hij naar Amerika omdat wij wisten dat het gelijktijdig lopende herzieningsproces tot een oordeel over hem zou komen.

Even later zei Bruno Gröning: ‘vrienden, nu vraag ik aan ieder van jullie, zouden jullie van vandaag op morgen van alles afstand kunnen doen, zelfs van het leven?’ Ieder van ons ontkende dit en daarop zei hij: ‘ik kan het.’ Even later zei hij: ‘vrienden, nu moeten jullie een korte tijd zonder mij werken.’

Toen me met de auto wilden wegrijden ging Bruno voor de auto staan en maakte voor de radiator drie kruisjes. Later dachten ij dat dit afscheid een andere reden had; wij vermoedden dat hij nog veel verder van ons heen zou gaan dan Amerika.

Bruno Gröning zei vaker in zijn voordrachten: ‘heb geen angst voor de dood, en hij is ook jullie vriend. Mijn mooiste dag in het leven is als ik uit dit lichaam weg mag.’

 --

Als ik weer eens een grote gemeenheid omtrent Bruno meemaakte door een smerig krantenartikel, was ik erg bedroefd en zei tegen Bruno: ‘het is op aarde zo moeilijk te leven, men zou alleen de wens kunnen hebben om er zo snel mogelijk vanaf te komen.’ Toen keek Bruno mij ernstig aan en zei: “Ik heb God ook een keer gelasterd toe ik zei ‘Oh God, waarom heb jij mij op deze verschrikkelijke aarde gestuurd’. Maar wij moeten het goede doen.” Hij nam mijn hand en sprak: “Anny, niet de moed verliezen, neem een voorbeeld aan mij, ik moet door zoveel slijk waden en de mensen weer aan God aansluiten. Anders zou ik ook een gemakkelijker leven hebben, ik zou de rijkste mens kunnen zijn – maar dan ook de armste!

 ---

Op 16 april 1956 was Bruno Gröning bij een voordracht in Bad Tölz. Meteen in het begin van zijn woorden ging hij op een mijnheer af en zei het volgende: ‘nee, heb geen angst, u sterft nog niet, ik zal al eerder deze aarde verlaten.’Deze heer leeft nu nog en Bruno Gröning heeft werkelijk deze aarde al verlaten.

---

In het jaar 1954 zei Bruno tegen mij: ‘in dit lichaam ben ik slechts kort als genezer op deze aarde. Ik kom echter weer, maar dan ben ik iemand anders.’ Toen ik vroeg: ‘waaraan herkennen wij u dan terug?’, zei hij: ‘laat jullie hart spreken, en let op de tekens!’ Nu wilde ik nog weten, of ik dat ook nog zou meemaken, maar voordat ik deze vraag hardop zei, ging Bruno Gröning met zijn hand van de neus naar de kin omlaag, en ik kon er geen woord uitkrijgen. Voor mij een teken dat het voor mij niet nodig was om het te weten.

Anny Freiin Ebner von Eschenbach

Adventsviering 2019

Uitnodiging

Adventsviering

Zaterdag 23 november 12.00 - 15.00 uur

Welkom vanaf 11.30 uur met koffie, thee en broodjes

Bethelkerk

Maaspoort 30

6001 BP Weert

10 minuten lopen vanaf het station.

Stichting voor Psychische-, Geestelijke-, en Natuurlijke Levensprincipes

De dieren hebben hun natuurlijke instinct behouden. de mensen zijn het aan het verliezen.

"De mens is toch zo klein geworden dat het dier of de dieren hem al ver, ver hebben overtroffen. De mens is in de loop der tijd in plaats van vooruit te gaan achteruitgegaan. Bewijs daarvoor is dat het dier dat nu nog in Gods vrije natuur leeft, zijn dierlijke instinct behouden heeft en de mens zijn instinct verloor."
(Uit de voordracht van 27 okt. 1950 München in de Praktijk van natuurgenezer Enderlin)

Aan deze woorden van Bruno Gröning dacht ik toen ik onlangs op de Frans televisie de documentaire zag over Hassen Bouchakour en zijn paard Peyo. Ik heb hem een paar gezien en elke keer was ik weer geëmotioneerd. Omdat de documentaire niet ondertiteld is vertel ik het verhaal hier in het kort.

Hassen is een Frans-Algerijnse man, een van de laatste uit een geslacht van beroemde valkeniers en ruiters in Algerije. Ook is hij tweemaal kampioen van Frankrijk dressuurrijden, en is de enige ruiter ter wereld met vijf verschillende disciplines. 

Zes jaar geleden zocht Hassen naar een paard, een lichtkleurig paard zodat je hem beter in het donker kon zien, om op te treden in een circus of theater, zodat hij zijn vak en passie kon uitoefenen. Na lang zoeken had hij nog steeds zijn droompaard niet gevonden en stelde zich tevreden met een bruin paard die wel de capaciteiten had, want hij moest aan zijn contract voldoen. Maar helaas, het paard Peyo kon het wel, maar wilde niet. Het was een stugge verhouding en als ze klaar waren ontweek het paard alle contact met zijn ruiter. Na anderhalf jaar gaf Hassen het op en zei ik wil niets meer van je weten.

Vanaf dat moment veranderde Peyo, hij werd gewilliger, geen gedoe met ophalen en deed zijn dressuur perfect. Peyo had wel een bijzondere 'afwijking'. Als de voorstelling afgelopen was koos hij vaak iemand uit en ging tegen hem aan staan. Een keer streelde hij met zijn hoofd het hoofd van een kind en trok haar pruik af. In Duitsland drukte hij zijn hoofd tegen de blouse van een mevrouw. De vrouw lachte en vond het niet erg want het was precies de plek waar zij borstkanker had gehad. Hij had een gave om mensen die het moeilijk hebben, mensen met alzheimer, mensen met een beperking of met kanker te troosten. Een keer volgde hij iemand tot aan de auto.

Toen ook Hassen het heel moeilijk  kreeg sleepte Peyo hem er door, door steeds zijn hoofd tegen hem aan te leggen. Sindsdien zijn ze partners en als Hassen een paar dagen weg is, is Peyo helemaal van slag en krijgt hij diarree.

Peyo werd 4 jaar getest door dierenartsen, neurologen en psychologen. Hassen was aan de ene kant blij dat zijn paard een gave heeft, aan de andere kant was hij bang dat het het eind van zijn carrière, zijn passie zou zijn.

Nu hebben ze een of twee optredens per maand, waarvan ze kunnen leven en bezoeken ze regelmatig zes ziekenhuizen op het gebied van geriatrie, pediatrie, psychiatrie, Alzheimer en palliatieve zorg. Peyo heeft geleerd over gladde vloeren te lopen, de trap op te gaan of met de lift en zijn behoeften op te houden. In het ziekenhuis noemen ze hem Dokter Peyo, want hij doet meer dan een dokter, hij weet verborgen laatjes open te trekken en het kleine sprankje dat de mensen nog in zich hebben, te laten stralen. De mensen verliezen hun agressiviteit, worden sereen, praten weer, sommige komen uit hun rolstoel en dat kan wel tot een maand aanhouden, tot het volgende bezoek van dokter Peyo.

Peyo zoekt zijn patiënten zelf uit, als het moet duwt hij met zijn mond de deurklink naar beneden of schopt hij tegen de deur. Hij weet de patiënten van de vorige keer te vinden, ook al zijn ze van kamer verhuisd. 

Hassen denkt dat doordat Peyo een heel slechte jeugd heeft gehad, hij de pijn van de zwakkeren aanvoelt.

Deel 1. Kijk op 10.15 minuten wanneer Pyo het verlamde been van de mevrouw masseert.

Deel 2 begint met een jonge patiënt die nog maar heel kort te leven heeft en lichamelijk en psychisch aan de grond zit, hij wil niet meer praten totdat Peyo kwam. De dokters voelden dat ze alleen gelaten wilden worden en lieten alleen de camera draaien.

Een korte versie met Engelse ondertiteling

Door Gods Liefde weer Opladen

Uit Bruno Grönings Voordracht 27 oktober 1957 in Plochingen:

                       'Is het niet geweldig dat toen u de eerste keer hier bent opgenomen in deze gemeenschap, zo’n eigenaardig gevoel hebt waargenomen en dat u ook vast geloofde: nu komt de orde; u zult gezegd hebben: nu word ik gezond. En ik zeg, nu komt de orde in uw lichaam tot stand, want het heeft kracht verbruikt. Hoeveel kracht, hoeveel energie u dagelijks verbruikt, daarover hebt u nog geen duidelijkheid. Voor elke gedachte die u opneemt hebt u zeer veel energie nodig, om überhaupt maar een gedachte te kunnen opnemen. Het is het zelfde wanneer ik u nu even vergelijk met een radiotoestel, dan hebt u, omdat het toestel ingesteld is op 220 Volt, deze spanning, deze stroomsterkte nodig omdat het toestel, dat wil zeggen dit technisch wonder dat in staat is de zendgolf, de golf van de zender, die de zender draadloos uitzend, te kunnen opnemen. Bij de zender een stukje draad, bij de ontvanger een stukje draad, en de tussenruimte kan nog zo groot zijn, wanneer u het toestel op de golflengte heeft ingesteld, zult u de zendgolf in uw toestel opnemen, het zal via de luidspreker aan u worden gegeven. Nu mijn beste vrienden, dat moet u toch al zeer te denken geven hoe dat mogelijk is.

  

Nu vergelijken wij ons niet met een technisch wonder, dat wil zeggen we kunnen ons er mee vergelijken zodat u er lering uit trekt. Beziet u echter, wat u in werkelijkheid bent, niet als een technisch wonder, maar als een goddelijk wonder. Dan pas kan de mens de zending van God in zich opnemen en wel zo dat God op een bepaalde golflengte uitzendt, waarop u zich moet instellen.'                                

Als Gods liefde ons mag laden

vult hij onze batterij

door ons daarop aan te sluiten,

spreekt Hij tot ons: "Kom bij Mij.

Leeggelopen batterijen

zijn voor God geen enkel punt;

dat weet Hij goed aan te pakken

al wie tot Hem komt vergund.

Met Zijn liefde zal Hij vullen

elke lege batterij,

tot die volop weer kan werken

wat ook zijn bestemming zij.

Zo kan die weer liefde geven

zoals God het heeft bedoeld,

daarvoor laat Hij ons hier leven

tot een ieder liefde voelt.

<

Justus A van Tricht

Hoe dan?

Trilling verhogen, ziekte, boosheid loslaten zeggen de spirituele leraren . Heb je je wel eens afgevraagd; 'Ja hoe dan?'
Het is toch niet de bedoeling dat je je je narigheid inpakt, en onder de aarde verstopt. Hoe dan wel?
Bruno helpt je daar mee, hij neemt het zelfs van je over als je het niet kunt. Hij pakt jouw zorgen aan, als je dat wilt, maar haal ze niet meer terug en ga er niet in roeren.
Als je afgegeven hebt wat jouw ziel bezwaart, kan je over de brug gaan die Bruno voor ons gebouwd heeft, dan ben je op de weg waar je, zoals hij zegt, de genezende heilstroom ontvangt.

Bruno Gröning zegt:

'Deze weg, die de mens tot nu toe gegaan is, is een foute, en dat is de dwaalweg, niet meer de goddelijke. Maar op de slechte weg zijn en dan van het goede iets eisen, nee, dat gaat niet. Dus willen wij mensen proberen op de goede, op de goddelijke weg weer terug te gaan. Zoals ik al zei, de brug is er, de brug houdt! Dat kan niemand meer bestrijden. En wanneer u deze weg gaat, gaandeweg zult u dat ontvangen, wat u als mens ook waard bent. Dan weet u, dan weet God ook, dat de verbinding met God, die de mens niet meer had, hersteld is en Hij zegt: ‘nu zorg ik voor de mensen, niet eerder.’ Net zo kan de lamp niet branden wanneer zij geen aansluiting met het bedrijf heeft. Precies zo maak ik de verbinding weer en u kunt leven, u bereikt dan uw doel als mens.'