Kerstwens

Kerstfeest
1957 in
Rosenheim

Bruno Gröning signeerde deze afbeelding en reikte haar aan de vrienden uit tijdens de kerstviering in 1957.

 ´Opdat u het niet vergeet, en ik zeg het hier tegen iedereen: het belangrijkste bent u zelf.
Ik kom zo naar u toe en ik wil en zal u een tinfolie geven, waarop u Maria met het Christuskind ziet.
En dit zal u ook herinneren en ook aan de geboorte van Christus.
En ik geloof dat u vandaag meer dan ooit op uw levenspad meeneemt.
En ik geloof ook dat deze kleine afbeelding ook een lijstje, een omlijsting waard is.
En ik geloof ook dat ze een plaats zal krijgen waar u haar vaak en graag zult zien.
En dat ze u steeds weer aan het leven herinnert, zal herinneren.
En dat u het leven dan ook werkelijk ter harte neemt.
Dat wil ik u hier als klein aards geschenk geven.´

De les van de dennentak en de paddenstoel

Anneliese Bollack had een hersentumor waardoor ze bijna blind en half verlamd was. Ze zou geopereerd worden, maar vlak ervoor bezocht ze de bijeenkomsten en genas. Sindsdien was ze een trouwe vriendin en later jarenlang gemeenschapsleidster. Zij vertelt:

Ieder jaar met de Kerstviering versierde ik de afbeeldingen van Christus, van Maria en van Bruno met een dennentak. Nooit verloren de takken hun naalden. (De dennentakken die tijdens de Kerstvieringen met Bruno Gröning gebruikt werden, hebben tot op de dag vandaag hun naalden niet verloren. De vrienden namen ze mee naar huis en het jaar daarop werden weer verse meegenomen.). 

Tot op een keer, en dat kwam zo: het was in de kersttijd, de bijeenkomst was vastgelegd en onze toenmalige gemeenschapsleidster mevrouw Puchalka en ik versierden de ruimte in het huis van mevrouw Puchalka voor de vrienden. Natuurlijk deden we dat zoals we dat geleerd hadden. We hadden gekleurde ballen in de boom gehangen, kleine paddenstoeltjes, lametta slingers, engelenhaar en de ruimte versierd zoals men dat pleegt te doen. We vonden het heel mooi. Toen ik afscheid nam en het huis verliet, kwam mijnheer Gröning net aan. Ik heb hem nog gegroet en ben toen maar huis gegaan.

De volgende dag ging ik naar de bijeenkomst, naar de ruimte die we versierd hadden, en kende hem niet meer terug. Alles was veranderd. De gekleurde ballen waren allemaal weg. De boom stond daar in zijn volle groene pracht. Bruno had van zilverpapier ballen gemaakt en daarmee de boom versierd. Op tafel lag een grote, mooie, glanzende zilverpapieren bol.  Alles was veranderd, maar heel mooi en heerlijk. Ik hoefde alleen maar te kijken.

Later vertelde mevrouw Puchalka me dat mijnheer Gröning gezegd had: ‘wat hebben giftige paddenstoelen bij een goed kerstfeest te zoeken?’ Iedereen zal ze zich wel herinneren, het zijn van die kleine rode paddenstoelen met witte stippen. Ik vond ze altijd heel leuk, omdat ik veel van rood hou.

Nou, mijnheer Gröning had het gezegd en het was ook werkelijk mooier zoals hij het gedaan had. Het was werkelijk een heerlijk kerstfeest dat we toen beleefden.

Toen het tijd was om mijn eigen huis voor de kerst te versieren, keek ik naar mijn kerststuk en keek hoe mooi het was. Op de een of ander manier had het zijn glans verloren. Bruno Gröning had het uit zijn ruimte verbannen en vooral de kleine giftige paddenstoelen, waar ik altijd zo van hield. Ik vond dat het er gewoon fantastisch uitzag, dat groen van de dennentakken en het rood-wit van de paddenstoel.

Inwendig streed ik een harde strijd. Aan de ene kant de woorden van Bruno, aan de andere kant mijn plezier inde rood-witte kleur van de paddenstoel. Nu moet ik zeggen dat ik nogal koppig ben en ik laat me niet zo makkelijk wat afpakken, als het mij bevalt en ik er plezier aan beleef. Zo heb ik hem zoals altijd versierd. Ja, ik deed zelfs iets, wat ik eerder nooit deed: aan de dennentak boven de foto van Bruno, maakte ik ook zo’n klein rood-wit paddenstoeltje vast en zei erbij: ‘Bruno, een heel klein beetje gif kan geen kwaad.’

De volgende dag keek ik naar de tak en schrok verschrikkelijk. Alle naalden zaten aan de tak, de tak was mooi en vol als de dag ervoor, maar aan het takje, waaraan ik het kleine rode paddenstoeltje bevestigd had, zat geen enkele naald meer. Alleen de paddenstoel hing er nog aan.

Ik keek naar de foto van Bruno, en de gedachten kwamen: ‘het is gebeurd zoals jij het wilde. Je dacht dat een beetje gif geen kwaad kan? Het spijt me, maar dat klopt niet. Daar, waar men het kwaad toelaat zich te settelen, daar is voor het goede geen plaats meer! Beslis zelf of het schaadt of niet. Zo is het ook in je lichaam. Als jij het wilt kan je rustig een beetje gif behouden, maar op die plek waar jij het de ruimte geeft, zal geen zegen zijn.

Ik heb gelijk de paddenstoel van de tak weggenomen en ook de paddenstoel verwijderd.  De tak liet ik dat jaar hangen, zoals voorheen alle andere.  Het heeft mij veel geleerd. Maar toch was ik heel blij toen ik hem de volgende kerst hem eindelijk weg kon halen, want hij herinnerde me aan een dom idee en handeling. Wie zou daar voortdurend aan herinnerd willen worden? Ik niet!  Sindsdien sta ik pal achter Bruno’s woorden: ‘Ik denk dat u nu niets meer met het kwaad gemeen heeft.’ – Ja Bruno, geen een enkel klein, superklein beetje!

Gedeelte uit haar toespraak in 1982

Kerstverhaal De Ganzen en de Sneeuwstorm

Het gaat om een familie met drie kinderen, die op een boerderij in een klein dorp in de buurt van de Elbe woonde, een dorp met overwegend boeren die van de landbouw leefden.

De echtgenoot en vader was een zeer hoogmoedig man, alleen zijn mening telde.

Hij geloofde noch aan de geboorte van Christus, noch aan de geestelijke betekenis daar achter en hij was zelfs sceptisch met betrekking tot God zelf. Zijn vrouw Elfe was een gelovige vrouw en voedde haar kinderen in het geloof op.

Vaak maakte hij zijn vrouw het leven moeilijk en spotte met haar geloof.

‘Dat is klinkklare onzin – waarom zou God zich verlagen en een mens worden als wij? Dat is toch een belachelijk verhaal’, zei hij.

Op die zondag aan het eind van de herfst lag er onverwachts sneeuw, toen zijn vrouw en kinderen naar de kerk waren. Hij was alleen  thuisgebleven. Nadat ze weg waren werd de wind steeds sterker en sloeg om in een hevige sneeuwstorm. Hij benutte de tijd die zijn familie in de kerk doorbracht om het zich thuis voor de schoorsteen gezellig te maken. Voor die onzin en helemaal niet met dit weer zou hij naar de kerk gaan.

Toen hoorde hij een hard geluid, alsof er iets tegen het raam sloeg – en kort daarna nog een doffe klap. Hij keek naar buiten, maar zag niets. Dus ging hij naar buiten om beter te kunnen zien. Op het land naast zijn boerderij zag hij tot zijn verbazing een grote groep ganzen. Ze waren blijkbaar op hun tocht naar het zuiden tijdens hun vluchtroute door de sneeuwstorm verrast.

De storm was zo hevig geworden dat deze ganzen de weg niet meer konden zien. Zo waren ze nu bij deze boerderij gestrand, zonder voer of schuilplaats, niet in staat om meer te doen dan opgewonden met hun vleugels te slaan en doelloos rondjes te vliegen.

Hij had medelijden met ze en wilde hen helpen. Hij dacht dat de schuur het beste onderdak voor de dieren zou zijn. Daar was het veilig en warm. De ganzen konden er de nacht doorbrengen en wachten tot de storm voorbij was. Dus opende hij de poort van de schuur voor ze.

Hij wachtte, sloeg ze gade en hoopte dat ze de geopende poort zouden opmerken en naar binnen zouden gaan. Maar ze letten niet op de geopende poort of begrepen niet wat die geopende poort voor ze betekende. Hij liep naar ze toe om hun aandacht te trekken, maar ze vluchten alleen uit angst voor hem.

Hij ging naar huis en kwam met wat brood terug, brak het in stukjes en legde een broodspoor naar de schuur. Zij begrepen het nog steeds niet.

Hij werd langzamerhand gefrustreerd, ging nog een keer naar ze toe en probeerde ze op te jagen richting schuur. Ze raakten in paniek en gingen alle kanten op, behalve de kant van de open deur. Niets kon ze ertoe bewegen om de schuur in te gaan, waar warmte, zekerheid en beschutting op ze wachtten. Volledig gefrustreerd riep de boer uit: ‘waarom volgen jullie mij niet? Kunnen jullie dan niet zien, dat dit de enige plek is waar jullie de storm kunnen overleven? Hoe kan ik jullie dan toch naar deze plek brengen om jullie te redden?

Hij dacht een ogenblik na en zag in dat ze gewoonweg een mens niet zouden volgen. Hij zei bij zichzelf: ‘hoe kan ik ze dan redden? De enige mogelijkheid zou zijn, als ik zelf zou kunnen worden als deze ganzen.  Als ik toch maar zoals een van hen zou kunnen worden! Dan zouden ze mij volgen en kon ik ze in veiligheid brengen.’

Op dat ogenblik onderbrak hij zichzelf en dacht na over wat hij gezegd had.

De woorden echoden in zijn hoofd na: als ik toch alleen als een van hen kon worden, dan kon ik ze redden. Toen begreep hij plotseling Gods hart voor alle mensen.

Maar wat gebeurde er met de arme ganzen?

Hij ging naar huis terug en bad tot God voor de dieren. De volgende ochtend ging hij naar de schuur. De sneeuwstorm was gaan liggen. Hij vertrouwde zijn ogen niet, bijna alle dieren hadden zich in de schuur verzameld.

Hij dankte God en Jezus Christus.

God heeft zijn Zoon niet naar de wereld gestuurd om een oordeel over haar te vellen, maar om de wereld door hem te redden.

-- Johannes 3:16-17

Uitnodiging Kerstviering

Uitnodiging

Kerstbijeenkomst

Zondag 21 december aanvang 14.00 uur
Welkom vanaf 13.30 uur met koffie en thee

Bethelkerk
Maaspoort 30,
6001 BP Weert

Vanaf A2 afslag Kelpen en dan weg tot aan de Maaspoort volgen (Steeds rechtdoor)

10 minuten lopen vanaf het station.

Klik hier voor de routebeschrijving.

Stichting voor Psychische-, Geestelijke-, en Natuurlijke Levensprincipes

Advent

Het is adventstijd, de aanloopperiode naar de kerst. Hoewel het niet in de bijbel wordt genoemd, is het een heel oude christelijke traditie om in de adventsperiode, die begint op de zondag 4 weken voor kerst, zich op het kerstfeest voor te bereiden, waarop de geboorte van Jezus wordt herdacht.

Tegenwoordig komt het er vaak niet meer van om ons op Kerstdag te bezinnen waarom we Kerst vieren.

Maar het is belangrijk dat we door de kerstbomen en uitbundige maaltijden heen ook kijken en stilstaan bij het kind in de kribbe, ook al is het maar heel even. Even stilstaan bij die grootse gebeurtenis en bij wat Hij ons daarmee geschonken heeft: de volle geboorte en doorbraak van Zijn Geest in ons hart en de vrijheid om de hoogste hemel weer binnen te gaan.

  

Bruno Gröning zei:

"Men zou zich erop moeten voorbereiden. Niet ieder jaar weer aan de aardse geschenken denken, maar aan het goddelijke geschenk dat God zelf hem heeft gegeven, het zo prachtige lichaam. 

En juist daarom, lieve vrienden, moeten wij veel, veel meer op onszelf en zo ook op het goddelijk geschenk, op ons lichaam, letten. Maar uiteindelijk heeft de mens er geen weet meer van. Hij weet niet eens hoe aandacht aan zichzelf te besteden. Hoe ver is de mensheid van de weg afgedwaald die ons, die alle mensen naar God geleidt? 

Christus was 33 jaar op deze aarde, dat wil zeggen in het lichaam dat God hem voor dit leven op aarde gegeven heeft, zodat hij ons alles kon doorgeven wat God aan ons, aan de hele mensheid te vertellen had. Want anders waren de mensen niet meer in staat om naar God te luisteren. En dat betekent voor ons de geboorte van Christus.

Opdat wij altijd datgene voor ons lichaam opnemen wat God voor ons bestemd heeft. Want dit alles, beste vrienden, is mogelijk. Het is de waarheid, waar God ons ook voor geschapen heeft.  Hij heeft ons er het leven op aarde voor gegeven. En ik herhaal het nog een keer, en het kan niet vaak genoeg worden gezegd dat de mens nu werkelijk zou moeten weten wat voor ons mensen, wat voor de gehele mensheid de geboorte van Christus betekent."

4 december 1958

Geldelijke winst is echt niet alles

Van de week was Prinses Laurentien bij Pauw op de televisie. Ze vertelde over haar werk bij de stichting lezen en schrijven. De aanwezige ex-laaggeletterden vertelden over hun schaamte, hoe ze zich moesten handhaven, de smoezen die ze verzonnen, maar in deze tijd van computers en e-mails is het moeilijk vol te houden. Dan zie je hoe belangrijk haar werk is en hoe gelukkig je mensen kunt maken door ze de stap te laten zetten om te leren schrijven en lezen.
En over het economische nut daarvan voor Nederland.

Daar heb je het weer, dacht ik, de economische waarde van de mens moet tegenwoordig gemeten worden.

Laatst was minister Henk Kamp van Economische Zaken, VVD, bij De Wereld Draait Door. Daar zette hij een viertal onderzoekers in het zonnetje die verantwoordelijk zijn voor baanbrekende vindingen. Hij had een verhaaltje met 'innovatie hebben we nodig voor de welvaart. Als we dat voor elkaar kunnen krijgen, kunnen we onze producten verkopen en ons geld verdienen.'
Het ging o.a.over stamcelonderzoek ten behoeve van de behandeling van kanker.

Een ander voorbeeld is dat van de schooltuintjes bij de peperdure hoofdkantoren aan de Amsterdamse Zuidas. Omdat de grondprijs de pan uitrees, zou het niet langer houdbaar zijn de schooltuintjes te handhaven. Het economische nut was nul. Er lagen tussen twee haakjes geen plannen om de grond op de markt te brengen.

Alles schijnt in het hokje kapitaal te moeten passen. Je stopt er iets in, er is een proces, en je haalt er geldelijke winst uit. Maar de markten zijn slechts een onderdeel van ons leven. Bijgevolg raakt alles wat weerloos is tegen deze algemene manier van denken van deze tijd, wat geen kapitaal oplevert, in de verdrukking.

Ik denk niet dat grote uitvinders het voor het gewin deden. Vonden ze bijvoorbeeld  de telescoop, de bril, het kompas voor het geld uit? Niet te spreken over de grote denkers.

En Bruno Gröning, die zouden we kunnen 'vermarkten'. Even een reclame- en marketingbureau in de arm nemen en dure cursussen geven. Dan zijn we goed bezig volgens de huidige begrippen.

Nee, dat nooit. Bruno Gröning nam ook nooit geld aan en dat zullen wij ook nooit doen.




Met dank aan Auke Hulst

Mindfulness

Doe je nog niet aan mindfulness? Dan loop je hopeloos achter. Nee, het is niet weer eens iets voor 'zweefteven'. Steve Jobbs deed het. Bij Samsung, KPMG en Facebook doen ze het.

Mindfulness is populair. Het helpt tegen stress, angst, pijn en depressieve symptomen, en het helpt ook stress te voorkomen.

Search inside Youself heet de mindfulnesscursus die Google aan zijn medewerkers aanbiedt. En de twee daagse cursus komt voor het eerst naar Nederland in april 2015. 

Wat is mindfulness eigenlijk? Volgens Wikipedia:

  

'Het is een onderdeel van het zogenaamde achtvoudige pad (in Pali en Sanskriet: atthangika magga) en heet dan sati in Pali of als smṛti in Sanskriet. Het wordt al duizenden jaren toegepast door aanhangers van allerlei vormen van boeddhisme. Deze achtzaamheidstraining vipassana wordt beschouwd als specifiek Boeddhistisch en voert de beoefenaar tot de visie en kennis van het bestaan zoals dit werkelijk is.
Hoewel de term mindfulness verbonden is aan het Boeddhisme, zijn er zeer oude Christelijke mystieke tradities die vergelijkbare (meditatie-)technieken lijken te hanteren en in de aanvangsfasen ook vergelijkbare ervaringen beschrijven'.

Waarom zou je dan niet rechtstreeks naar de bron gaan zoals Bruno Gröning ons dat wijst?

Wat meer over ons zelf

Wij willen ons laten inspireren door de woorden van Christus; deze zijn opnieuw in deze tijd tot ons gebracht door Bruno Gröning.

Belangrijk is in je eigen leven structuur te hebben waarin een vaste plaats is ingepast voor stilte en bezinning.

Hierdoor stellen wij ons open voor ontvangst van de goddelijke energie om ons geestelijk te voeden.  Dit werkt  helend voor lichaam en ziel.

Ieder is persoonlijk verantwoordelijk voor zijn eigen welzijn en om dat van anderen te bevorderen. Je medemensen van dienst zijn.

Jezelf vragen: Hoe kan ik helpen i.p.v. word ik er beter van.

In de bijeenkomsten kunnen wij ons gezamenlijk sterken in vertrouwen en geloof. Geloven is geen privilege maar een werkwoord: het is niet alleen belijden met het woord , maar het doen in het leven van alle dag.

Als wij samen komen is dit een vorm van “kerk zijn” ofwel gemeenschap.

Jezus zei: “ Waar er twee of meer in mijn naam bijeen zijn,  ben ik in hun midden”.

De bron van de schepping is bewustzijn!



W.S.

Albert Einstein

Beroemde uitspraak van Albert Einstein:

‘De intuïtieve geest is een godsgeschenk, het rationele verstand een dienaar.
We hebben een maatschappij geschapen die de dienaar vereert en het geschenk is
vergeten.’

Wat Bruno Gröning over de ziel zegt

Walter Häusler, goede vriend en medewerker van Bruno Gröning vertelt:

Helaas is hier geen archief – geluidsopname en ook geen geschreven notitie van onze vriend van. Ik schrijf uit mijn herinnering wat Bruno Gröning rond 1995 in een kleine kring van medewerkers en goede vrienden in de Stephanskirchen in Oberbayern gesproken heeft:

'De ziel is het zuiver goddelijke in de mens. Ze is het ontvangstorgaan waarmee de mens de energie, die het lichaam nodig heeft, van God ontvangt. Daarom is het belangrijk dat de ziel altijd geopend is, dat wil zeggen dat de mens geen zorgen, geen verdriet, geen angst enzovoort, mag opnemen. Alleen de geopende ziel is in staat om de energie voor het lichaam op te nemen. Ik zie nog heel duidelijk voor me hoe Bruno Gröning zijn hand openende om ons zo het ontvangstorgaan ziel duidelijk te maken.

Zodra de ziel echter voelt dat kwaad op haar afkomt, sluit ze zich. Dat is onvermijdelijk. Ik herinner me heel duidelijk hoe Bruno zijn vingers kromde en daarna zijn hand helemaal sloot om het ons duidelijk te maken. Hij benadrukte vooral dat dit allemaal heel wetmatig plaats vindt. Daar kan niets aan veranderd worden.

De ziel is goddelijk en sluit zich want zij het kwaad speurt. Wetmatig is dan het gevolg dat het lichaam de energie niet krijgt. Hij kan het zelf immers niet opnemen en verzwakt. Het is daarom voor de mensen van het allergrootste belang het goede te zoeken, de vreugde en het vertrouwen te bewaren zodat zijn ziel geopend blijft.'

Ik zou ten slotte nog willen toevoegen dat Bruno Gröning in zijn leer een zeer groot belang hecht aan de ziel, hij sprak er veel over en steeds weer drukte hij de hulpzoekenden op het hart dat zij voor het menselijk bestaan van het allergrootst belang is.'

Walter Häusler, Gem. Erftstadt, Duitsland 

Want wat zou het een mens baten, als hij de gehele wereld won, maar schade leed aan zijn ziel?Mattheüs 16:26

Het nut van een opschrijfboekje

De 3 herderskinderen Jacinta, Francisco en Lucia

Het is onderzocht. Als het niet aan de grote klok wordt gehangen, worden wonderen snel vergeten. Of, hoewel men er eerst van overtuigd was dat het een wonder was, begint men later te twijfelen of het wel een wonder was. De herderskinderen van Fatima twijfelden later ook of het wel echt gebeurd was.
Grote verandering zoals een plotselinge genezing, van een verslaving af zijn, geluk wat je onverwachts komt toevallen, je kunt het gauw weer vergeten zijn.

De reden daarvan staat in de bijbel: 'het woord wordt wel gezaaid, maar wanneer ze het gehoord hebben, komt meteen Satan om het woord weg te graaien dat in hen gezaaid is. 'Marcus 4:15.
Wanneer God je leven aanraakt, komt satan, het negatieve onmiddellijk om het weg te roven.

Ik zal nooit vergeten dat ik op een winterochtend naar mijn werk reed. Ik had er geen erg in dat het spiegelglad was, het was de eerste winternacht dat het gevroren had. Een auto voor mij stopte voor het stoplicht. Ik remde, maar verloor de macht over het stuur en reed de berm in. Die berm ligt tussen twee verkeerswegen en is bezaaid met bomen, lantaarnpalen en palen van de stoplichten die boven beide wegen geplaatst zijn. Mijn auto reed recht op een paal aan en deze leek dikker en dikker te worden hoe dichter ik bij hem kwam. Ik dacht dat ik er geweest was, ik liet het stuur los, deed mijn handen voor mijn ogen en riep: 'Bruno'.

Even later stond ik stil. Ik liet mijn handen zakken. Ik stond recht achter de auto die voor het stoplicht stond. Ik keek achter mij, en daar stond een derde auto waarvan de chauffeur lijkbleek met opengesperde mond zat. Het stoplicht sprong op groen en we reden verder.

Het gebeurde zo snel, dat als ik niet de weken daarna de bevroren bandensporen in een slalom om de paal had gezien, ongetwijfeld had gedacht dat het niet gebeurd was.

In dit geval lag er wekenlang een 'herinneringsmonument' in het bevroren gras. Voor alle andere gevallen is het opschrijfboekje van grote waarde opdat wij niet vergeten en waar we kracht uit kunnen putten als het eens wat tegenzit.

Trouwens, Bruno zei dat het geen wonderen zijn, alleen maar verwonderen.

De hals van Bruno Gröning

Men vond het maar gek, dat Bruno Gröning zo'n vreemde hals had. Was het struma? Was het iets met zijn schildklier? Kon hij zich zelf dan niet genezen?

Josette, Bruno Gröning's weduwe vertelt dat Bruno het zo uitlegde:

'Dat is geen struma zoals mensen die hebben en geen ziekte. Ik doe er helemaal niets tegen bij mij zelf. Dat is zo en dat blijft zo, want de kracht gaat via deze hals naar binnen. Als ik voor duizenden mag werken dan wordt mijn hals heel groot en komt tot over mijn borst. Ik heb namelijk geen krop (struma), ik heb alleen een klier en dan voel ik mij er zeer goed bij. 

Als ik slechts voor honderden kan werken dan wordt de klier kleiner, dan voel ik mij nog goed.

Als ik minder vrienden voor mij heb dan wordt de klier heel klein, dan voel ik mij helemaal niet goed.

En als men mij het werk helemaal zal verbieden, dan zal ik innerlijk verbranden.'

Josette: 'Hij was van binnen verbrand, maar hij heeft nooit geklaagd.'

Lisl vertelt op haar eigen spontane en enthousiaste manier over de bijzondere dingen die zij met Bruno beleefde.

Over  hoe je aardappelen moet snijden, bijbeluitleg, reïncarnatie en nog meer wonderlijke dingen.

Lisl was een goede vriendin van Bruno. Zij kenden elkaar doordat zij de jarenlange verzorgster was van Ferdi Hosp, de voorzitter was van de Oostenrijkse vereniging.

Lisl - Lilo Hosp - Fredi Hosp

"We hebben vandaag als zoveel  moois, je kunt wel zeggen zoveel heerlijks beleefd, en ik wil graag een heel klein beetje vertellen uit mijn leven met Bruno Gröning, een heel klein beetje maar.

Ach, Bruno hield zo veel van koffie.  En wanneer hij bij ons kwam, zei hij altijd: ‘Lisl die maakt de lekkerste koffie. Ergens anders krijg ik alleen surrogaat koffie.’

Ja, en op een dag had ik veel in de bijbel gelezen. En ook over de bergprediking. Toen hadden de jongeren de korven met eten ingezameld en het brood en de vissen weer verdeeld. En de mensen zeiden dat er veel te weinig was, maar zo veel mensen zouden toch genoeg krijgen.

En dat hield me bezig: hoe kwam dat dan? En ik las steeds weer opnieuw, de bijbel en alles weer gelezen, het was zo prachtig. Het boeide mij zo.

En op een dag, waren we weer voor de Stephanskerk, voor Bruno, uitgenodigd. Ik had de hele dag nog niets gegeten. En Bruno bracht me een kop koffie en een beignet. En hij staat naast me en zegt:  ‘eet u toch!’ En ik kijk hem aan, en ik was overgelukkig toen hij daar stond, en ik dacht dat ik weg zou vliegen, zoveel stroom kreeg ik.  ‘Eet u toch!’

Ik at een beetje van de beignet. En toen was ik zo vol, alsof ik een grote schnitzel of wat dan ook gegeten had.  En plotseling zag ik het, dus zo was het, de spijziging.

Zo heeft hij alles geweten wat ik dacht. Zo heeft hij het mij getoond en ik heb het begrepen.

Onderzoek toont aan: liever pijn dan met eigen gedachten alleen gelaten te worden.

Dit bericht stond in de wetenschapsbijlage van de NRC van vrijdag 4 juli 2014:

Veel mensen vinden het onprettig om 6 tot 15 minuten met hun eigen gedachten alleen gelaten te worden. Ze hebben liever iets vervelends te doen dan niets te doen. Dat schrijven Amerikaanse psychologen vandaag in Science.

Veel mensen dienden zich zelfs liever een onaangename elektrische schok toe dan dat ze louter nadachten, bleek in één van hun elf experimenten. In dat onderzoek lieten ze enkele tientallen studenten zichzelf eerst zo’n schok toedienen om te ervaren hoe dat voelde.

Daarna zeiden ze tegen de deelnemers: als ik je nu vijf dollar zou geven, hoeveel daarvan zou je dan willen betalen om in het tweede deel van dit onderzoek niet nóg eens zo’n schok te krijgen?

In dat tweede deel werden de deelnemers een kwartier alleen gelaten, zonder pen, papier of telefoon, en gevraagd zichzelf te vermaken met hun gedachten.

Tweederde van de mannelijke en een kwart van de vrouwelijke deelnemers die eerder nog zeiden dat ze wilden betalen om geen nieuwe schok te krijgen, diende zichzelf in dat kwartier minstens één schok toe. Vooral voor mensen die zeiden dat ze snel verveeld zijn was het alleen zijn met de eigen gedachten erg. 

Het gaat hier over studenten. Als alles goed gaat, zullen ze na de studie, het werken, voor onderdak zorgen, kinderen krijgen en grootbrengen, zich afvragen, net zoals Peggy Lee: is that all there is?

En dat is onze evolutie. 

Is het in de dierenwereld de: ‘Survial of the fittest’, dus de overleving van de lichamelijk sterkste en meest aangepaste soort; in de menselijke evolutie gaat het op het persoonlijke vlak om geestelijke vernieuwing en stille geestelijke kracht.

Pinksterbijeenkomst Bonn

Onze Nederlandse landelijke voorjaarsbijeenkomst plannen we altijd tussen Pasen en Pinksteren. In Duitsland is het echt altijd met Pinksteren, op de zaterdag ervoor, de Pinksterzondag zelf en Pinkstermaandag eindigt het met een boottochtje. Dina beheert Haus Annaberg in Bonn, waar de bijeenkomst plaats vindt. Er is ook een gastenverblijf voor de mensen die van ver komen zoals uit Oostenrijk en Zwitserland. Een paar jaar geleden hebben we hier ook overnacht. We hebben geluk met Dina, want zij is al heel lang een trouwe Bruno vriendin en door haar mogen wij gebruik maken van dit mooie statige gebouw.

Hier houden we de bijeenkomst en daarachter zie je dat de tafels voor de lunch al gedekt zijn. Alle Bruno vrienden zijn van harte welkom.

Wij hebben weer veel kracht opgedaan, bijgepraat met de Duitse vrienden en afspraak gemaakt met de voorzitter Gerd Krude, die ons binnenkort komt opzoeken.

Wat is dan toch eigenlijk onze ziel

We zullen regelmatig artikelen uit Der Weg, het magazine van onze zusterorganisatie in Duitsland vertalen. Zoals dit: wat is dan toch eigenlijk onze ziel.

Wij bestaan allemaal uit lichaam, geest en ziel. Omdat ons lichaam voor ons zichtbaar en voelbaar is, draait op de eerste plaats bij ons alles om het lichaam.

Veel mensen geloven helemaal niet in de geest en aan de ziel. Het lichaam werd aan onze geest voor dit leven op aarde geschonken. Wij kunnen hier op de materiële aarde bewerkstelligen dat onze geest groeit en rijpt wanneer hij ettelijke beproevingen doorstaat. Het lichaam is daarmee een dienaar en een werktuig voor mijn geest. Het is ook een woning voor de geest, een goddelijk geschenk, waaraan wij steeds onze aandacht en het nodige moeten  besteden.

Ik ben niet het lichaam maar het geestelijke dat in dit lichaam woont.

Bruno zei dat de mensen hem de naam Bruno Gröning geven hadden, maar welke geest dit lichaam in beweging zet, weten zij niet. Bij ons is het net zo, ook wij weten niet wie wij geestelijk gezien, in werkelijkheid zijn, welke geest ons lichaam in beweging zet, wij weten niet waar wij geestelijk staan, kunnen het misschien vermoeden, maar werkelijk weten weten maar weinig mensen.

Na het afleggen van ons vergankelijke lichaam weten wij allen wie wij in werkelijkheid zijn.

Wat is dan eigenlijk onze ziel? Waarover wij zo vaak gesproken hebben, die net zoals onze geest onsterfelijk is.

Bruno zei hierover:

"Christus is de onsterfelijke ziel in de mens" en  "de ziel is het leven - God'

Voorjaarsbijeenkomst in Weert

De landelijke bijeenkomst 'Tussen en Pasen en Pinksteren' in Weert ligt al weer achter ons. Het is altijd weer fijn gelijkgestemden uit andere plaatsen te ontmoeten.We boften want we hadden net een 'nieuwe', voordracht van Bruno. We sloegen gelijk aan het vertalen, want wij wilden de mensen deze voordracht niet onthouden.

Hierin zegt Bruno bijvoorbeeld:

'Hoe klein, verwaand de mens toch is: God behoort ons toe. Nou, dat is wat, klopt het? Dat is toch wat, niet? God zit niet op een troon, zoals u gelooft, o nee, Hij is niet werkloos. Maar: God is van ons.. Hier moet je zijn, je hebt me nu te geven wat ik nodig heb. Zo niet, dan geloof ik niet meer, zo niet, dan sta ik er niet meer achter. Dat soort mensen zijn er ook, maar dat is toch gemeen, dat is toch dom. Nee, vrienden, dat is het niet, dat is het allemaal niet. Dat is het kwaad dat in de mensen steekt, dat hij het lef om zoiets te zeggen. God behoort ons niet toe, maar wij horen Hem toe, vrienden.'

Hoe vaak hoor je niet: 'als God bestaat, waarom staat hij dan toe dat....
en 'als God bestaat, laat het hem dan maar bewijzen....'
en 'ik geloof pas als het wetenschappelijk is bewezen...'

Maar ho ho wacht even. Wij wilden weg uit het paradijs, wij wisten het zo goed, wij wilden zelf  wel beslissen wat goed en kwaad was. En God liet ons gaan, maar gaf ons alles mee, schiep een hele aarde voor ons zodat wij een goed leven konden leiden, Hij liet ons onze vrije wil, maar blijft altijd op de achtergrond tot wij Hem roepen.