 |
| Illustratie Max Fleishman |
Een gedicht van de Amerikaanse dichteres Maggie Smith waarin zij tackelde "hoe moeilijk het is om van deze wereld te houden zoals ze is en mijn kinderen te leren om van haar te te houden" werd een regelrechte internethit na een recente aanslag. Ze zegt "ik denk dat dit gedicht, en veel van mijn gedichten die ik schreef sinds ik kinderen heb wringt. Hoe houden wij van deze wereld zoals ze is, met al haar gebreken en gevaren en hoe leren wij onze kinderen om van haar te houden? Hoe "verkopen wij hun de wereld" zonder te liegen over de realiteit? Hoe laten we ze de rotte delen - want dat moeten wij, uiteindelijk - laten zien en hoe moeten wij ze in staat stellen om goed te doen en verandering te forceren?
Een goed skelet
Het leven is kort, hoewel ik dit voor mijn kinderen verborgen houd.
Het leven is kort, en ik heb het mijne ingekort
op duizend heerlijke, onbezonnen manieren,
duizend heerlijke onbezonnen manieren,
die ik verre van mijn kinderen houd. De wereld is ten minste
vijftig procent verschrikkelijk, en dat is een conservatieve
schatting, hoewel ik dit verre van mijn kinderen houd.
Voor elke vogel is er een steen geworpen naar een vogel.
Voor elk geliefd kind, een kind geslagen, gevangen,
gezonken in een meer. Het leven is kort en de wereld
is ten minste voor de helft verschrikkelijk, en voor elke aardige
vreemdeling, is er een die je zou willen slaan,
hoewel ik dit verre van mijn kinderen houd. Ik probeer hun
de wereld te verkopen. De eerste de beste makelaar,
lopend door een vreselijk bouwval, tettert over
een sterk skelet: Dit huis zou mooi kunnen zijn,
toch? Jij zou dit huis mooi kunnen maken.
Good Bones
Life is short, though I keep this from my children.
Life is short, and I’ve shortened mine
in a thousand delicious, ill-advised ways,
a thousand deliciously ill-advised ways
I’ll keep from my children. The world is at least
fifty percent terrible, and that’s a conservative
estimate, though I keep this from my children.
For every bird there is a stone thrown at a bird.
For every loved child, a child broken, bagged,
sunk in a lake. Life is short and the world
is at least half terrible, and for every kind
stranger, there is one who would break you,
though I keep this from my children. I am trying
to sell them the world. Any decent realtor,
walking you through a real shithole, chirps on
about good bones: This place could be beautiful,
right? You could make this place beautiful.
