"De mens is toch zo klein geworden dat het dier of de dieren hem al ver, ver hebben overtroffen. De mens is in de loop der tijd in plaats van vooruit te gaan achteruitgegaan. Bewijs daarvoor is dat het dier dat nu nog in Gods vrije natuur leeft, zijn dierlijke instinct behouden heeft en de mens zijn instinct verloor."
(Uit de voordracht van 27 okt. 1950 München in de Praktijk van natuurgenezer Enderlin)
Aan deze woorden van Bruno Gröning dacht ik toen ik onlangs op de Frans televisie de documentaire zag over Hassen Bouchakour en zijn paard Peyo. Ik heb hem een paar gezien en elke keer was ik weer geëmotioneerd. Omdat de documentaire niet ondertiteld is vertel ik het verhaal hier in het kort.
Hassen is een Frans-Algerijnse man, een van de laatste uit een geslacht van beroemde valkeniers en ruiters in Algerije. Ook is hij tweemaal kampioen van Frankrijk dressuurrijden, en is de enige ruiter ter wereld met vijf verschillende disciplines.
Zes jaar geleden zocht Hassen naar een paard, een lichtkleurig paard zodat je hem beter in het donker kon zien, om op te treden in een circus of theater, zodat hij zijn vak en passie kon uitoefenen. Na lang zoeken had hij nog steeds zijn droompaard niet gevonden en stelde zich tevreden met een bruin paard die wel de capaciteiten had, want hij moest aan zijn contract voldoen. Maar helaas, het paard Peyo kon het wel, maar wilde niet. Het was een stugge verhouding en als ze klaar waren ontweek het paard alle contact met zijn ruiter. Na anderhalf jaar gaf Hassen het op en zei ik wil niets meer van je weten.
Vanaf dat moment veranderde Peyo, hij werd gewilliger, geen gedoe met ophalen en deed zijn dressuur perfect. Peyo had wel een bijzondere 'afwijking'. Als de voorstelling afgelopen was koos hij vaak iemand uit en ging tegen hem aan staan. Een keer streelde hij met zijn hoofd het hoofd van een kind en trok haar pruik af. In Duitsland drukte hij zijn hoofd tegen de blouse van een mevrouw. De vrouw lachte en vond het niet erg want het was precies de plek waar zij borstkanker had gehad. Hij had een gave om mensen die het moeilijk hebben, mensen met alzheimer, mensen met een beperking of met kanker te troosten. Een keer volgde hij iemand tot aan de auto.
Toen ook Hassen het heel moeilijk kreeg sleepte Peyo hem er door, door steeds zijn hoofd tegen hem aan te leggen. Sindsdien zijn ze partners en als Hassen een paar dagen weg is, is Peyo helemaal van slag en krijgt hij diarree.
Peyo werd 4 jaar getest door dierenartsen, neurologen en psychologen. Hassen was aan de ene kant blij dat zijn paard een gave heeft, aan de andere kant was hij bang dat het het eind van zijn carrière, zijn passie zou zijn.
Nu hebben ze een of twee optredens per maand, waarvan ze kunnen leven en bezoeken ze regelmatig zes ziekenhuizen op het gebied van geriatrie, pediatrie, psychiatrie, Alzheimer en palliatieve zorg. Peyo heeft geleerd over gladde vloeren te lopen, de trap op te gaan of met de lift en zijn behoeften op te houden. In het ziekenhuis noemen ze hem Dokter Peyo, want hij doet meer dan een dokter, hij weet verborgen laatjes open te trekken en het kleine sprankje dat de mensen nog in zich hebben, te laten stralen. De mensen verliezen hun agressiviteit, worden sereen, praten weer, sommige komen uit hun rolstoel en dat kan wel tot een maand aanhouden, tot het volgende bezoek van dokter Peyo.
Peyo zoekt zijn patiënten zelf uit, als het moet duwt hij met zijn mond de deurklink naar beneden of schopt hij tegen de deur. Hij weet de patiënten van de vorige keer te vinden, ook al zijn ze van kamer verhuisd.
Hassen denkt dat doordat Peyo een heel slechte jeugd heeft gehad, hij de pijn van de zwakkeren aanvoelt.
Deel 1. Kijk op 10.15 minuten wanneer Pyo het verlamde been van de mevrouw masseert.
Deel 2 begint met een jonge patiënt die nog maar heel kort te leven heeft en lichamelijk en psychisch aan de grond zit, hij wil niet meer praten totdat Peyo kwam. De dokters voelden dat ze alleen gelaten wilden worden en lieten alleen de camera draaien.
Een korte versie met Engelse ondertiteling
