Hilde Riedinger: haar eerste ontmoeting met Bruno Gröning

Hilde en Hermann Riedinger, Bruno Gröning

De eerste keer dat wij Bruno Gröning ontmoetten was in het huis van een vroegere collega van mijn man. De zoon van deze collega, die aan spieratrofie leed, was eerder met zijn moeder naar Bruno Gröning in München geweest en Bruno Gröning had beloofd naar Karlsruhe te komen zodra daar meer hulpzoekenden zouden zijn.

Toen we bij het huis van de collega aankwamen, waren Bruno Gröning en hun zoon aan het wandelen. Bij zijn terugkeer - hij was nog niet binnengekomen - stroomde er een sterke stroom in mijn lichaam, die nog sterker werd toen hij de kamer binnenkwam. 

Eerst bleef hij zwijgend staan, daarna sprak hij kort tot ons. Vervolgens stelde hij mij de eerste vraag:: "Wat merk je aan je lichaam?" Ik vertelde hem over de sterke stroom met de opmerking dat ik de stroom al had gevoeld voordat hij de kamer binnenkwam. 

Zijn antwoord was: "Ik hoef hier niet te zijn." Hij legde een rond stukje aluminiumfolie op mijn hoofd met het verzoek mijn lichaam te observeren wat of er nieuw in was. Ik kreeg hoofdpijn. 

Hij sprak achtereenvolgens met de rest van de aanwezigen en toen kwam hij bij mijn echtgenoot. Op de vraag wat hij in zijn lichaam merkte, antwoordde mijn man als volgt: "Als ik eerlijk ben, niets!" 

Daarop zei Gröning: "Je moet eerlijk zijn, je bent constant bezig met wat jouw vrouw nodig heeft, dat  verstoort de golven." Het was waar, mijn man was erg bezorgd over mij en daarom kon hij zelf niet de kracht opnemen. 

Bij deze eerste ontmoeting waren veel dingen nog steeds een raadsel voor ons, maar dat zou in de loop van de tijd veranderen.