Beste vrienden,
Ik wil jullie graag een ervaring uit mijn kindertijd vertellen.
Als 6-jarig meisje, ik zat net in de eerste klas, mochten ik en mijn zusje in 1950 Bruno Gröning in het kleine plaatsje Ort Scheyern leren kennen.
Mijn tweelingzusje en nog twee schoolvriendinnetjes liepen met mij richting brouwerij, daar stond Bruno Gröning naast een Volkswagen kever. Zijn hals viel ons gelijk op. Hij zei, letterlijk weet ik het niet meer, "kom eens hier kinderen!" en vroeg ons of wij in God geloven. Ik antwoordde: "en aan Jezus Christus!" en nodigde de heer Gröning spontaan thuis uit. De heer Gröning vroeg of hij mee mocht komen en wilde mijn zusje aan de hand nemen. Ze weigerde. Ze laat ze niet door iedereen vastpakken. Daarop pakte Bruno mij bij zijn linker hand. We liepen bergaf, bergop, bergaf, bergop, ongeveer 2 km naar Vieth.
Ongeveer halverwege mocht ik aan zijn rechterhand lopen. We kwamen ook voorbij een groot, oud kruis. Thuis aangekomen stonden onze ouders in de huisdeur. Wij, de kinderen, moesten gelijk naar binnen.
Bruno had een baard van een paar dagen, hij was dus niet geschoren, was ongeveer 40 jaar, en mijn ouders hadden een hartig woordje met ons te spreken.
De Volkswagen kever wachtte in de rechterbocht in de rijrichting (secundaire weg tussen München en Augsburg).
Ik kreeg van mijn ouders op mijn kop: "vreemden aanspreken en meebrengen".
Bruno Gröning heeft het met mij over mijn toekomst gehad. Het is in vervulling gegaan. En ik geloof dat het zo blijft. Hij is nog een keer langs geweest, dat heeft mijn tweelingszuster gezegd, maar ik was er niet.
We waren een keer bij de slager. Bruno was er ook. Hij stond bij de stoel, waarop men kon zitten. De stoel staat er nu nog en er is nu nog veel goede kracht bij de stoel te voelen.
Ik wens ons allen aan zijn hand, onder zijn leiding de levensweg in deemoed en liefde te mogen gaan.
Bericht van Paula Wörl, opgeschreven door Walter Häusler in 2009.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten